Καλό Πάσχα!

Τον τελευταίο καιρό με όλα τα συμβάντα γύρο μας που συμβαίνουν έχουμε όλοι πέσει ψυχολογικά. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι γερές δόσεις αισιοδοξίας, να πάρουμε πάλι τα πάνω μας.Όλοι μας έχουμε λίγο η πολύ αρχίσει να κουραζόμαστε από την γενική καταστροφολογία, από την εικόνα του μαύρου παρόντος και του ζοφερού μέλλοντος, από τις χαιρέκακες εκτιμήσεις όλων των γκουρού της οικονομίας και της πολιτικής, και όλα αυτά που λέγονται για εμάς τους Έλληνες τώρα τελευταία.

Σήμερα εκεί που δεν το περίμενα, από ένα συνάδελφο, που έλεγε ο άνθρωπος κάποια σχετικά ευχάριστα πράγματα, από το πουθενά λοιπόν, ήρθε και με κατέκλυσε η αισιοδοξία.Μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η κρίση αισιοδοξίας. Δεν ξέρω αλλά αυτή η δόση αισιοδοξίας με έφτιαξε πραγματικά.

Μέσα στη τρελή χαρά είπα να γράψω μια αισιόδοξη πασχαλινή Ιστορία, Έβαλα μπρος λοιπόν τον κειμενογράφο να καταγράψω μια αισιόδοξη Πασχαλινή Ιστορία. Αναπολώντας την παιδική μου ηλικία, μου ήρθαν πολλά στο μυαλό, Κόκκινα αυγά, Λαμπάδες, η κατάνυξη και η ψυχική ανάταση της Λειτουργίας της Αναστάσεως, το σούβλισμα, τα παιχνίδια και πολλά άλλα τα οποία όμως δεν με βοήθησαν στο να καταγράψω μια μικρή και σύντομη Ιστορία που να μπορεί να μεταφέρει το πνεύμα του Πάσχα, την αισιοδοξία.
Έτσι προσπαθώντας να μεταφέρω την αισιοδοξία άρχισα να χαζεύω στο Internet (αχ, αυτό το Internet), εκεί που απλά χάζευα έπεσα πάνω σε μια παιδική Ιστοριούλα (συγχωρέστε που δεν συγκράτησα την διεύθυνση του site) που με πολύ όμορφο & τρυφερό τρόπο κατέγραφε την αισιοδοξία και συνάμα το νόημα του Πάσχα. Αποφάσισα λοιπόν με την Ιστορία αυτή να στείλω και εγώ τις ευχές μου σε όλους σας.

Η περιπέτεια της κάμπιας
Ζωή είναι αυτή; είπε με αγανάκτηση η κάμπια καθώς σερνόταν πάνω σε μια λαχανίδα.
Θα προτιμούσα να ήμουν σαν εκείνον το σπουργίτη που πετάει ελεύθερα από κλαδί σε κλαδί.
- Κάμε κουράγιο, της είπε ο σπουργίτης που την άκουσε πάνω απ' τη μηλιά. Κι εγώ κάποτε ήμουν μέσα στο τσόφλι του αυγού και νόμιζα ότι εκεί θα τελείωνε η ζωή μου.Όμως ήρθε η ώρα που το έσπασα με το ράμφος μου και βγήκα από τη φυλακή μου. Όταν ήμουν μικρός, η μητέρα μου με προφύλαξε μέσα στη φωλίτσα, και μου δίδαξε πώς να χρησιμοποιώ τα φτερά μου. Και μια μέρα, μονομιάς ήμουν ικανό να πετώ.
- Εγώ όμως δεν έχω φτερούγες να πετάξω, είπε η κάμπια παραπονεμένη. Κάμπια γεννήθηκα και κάμπια θα πεθάνω.
- Μην απελπίζεσαι.
- Πίστεψέ με, μια μέρα
Θα αποκτήσεις φτερά και θα γίνεις μια όμορφη πεταλούδα.
- Τι είπες, εγώ πεταλούδα; Σίγουρα αστειεύεσαι.
- Ναι, εσύ. Γιατί έχω δει και άλλες κάμπιες σαν κι εσένα που έγιναν πολύχρωμες πεταλούδες. Ίσως το Πάσχα αυτό αποκτήσεις και εσύ τα φτερά σου.
- Πάσχα! Και τι είναι αυτό; θέλησε να μάθει η κάμπια.
- Κάθε άνοιξη χιλιάδες άνθρωποι γιορτάζουν το Πάσχα. Τις προάλλες άκουσα τον κυρ-Βαγγέλη, τον κηπουρό, που έλεγε στο γιο του, τον Τάσο ότι το Πάσχα αναστήθηκε ο Γιος του Θεού ο Χριστός και Αυτός δίνει καινούργια ζωή σ' όσους τον πιστέψουν. Ίσως, φίλε μου, κι εσύ τότε αποκτήσεις τα φτερά σου.
Εκείνο το απόγευμα ο κυρ-Βαγγέλης βγήκε στον κήπο να δουλέψει. Ο Τάσος τον ακολούθησε.
- Πατέρα, πατέρα! Έλα να δεις ένα παράξενο σκουλήκι.
- Αλίμονο μου. Τώρα που μ' ανακάλυψαν, θα με σκοτώσουν και πού είναι τα φτερά μου να πετάξω κυρ-σπουργίτη; σκέφτηκε και κουλουριάστηκε η κάμπια.
- Μην την πειράξεις, Τάσο και θα δεις το θαύμα της φύσης, είπε ο κυρ-Βαγγέλης και με προσοχή έκοψε το λαχανόφυλλο, άνοιξε το θερμοκήπιο και τοποθέτησε την κουλουριασμένη κάμπια κάτω από το τζάμι.
- Εδώ που με κλείσανε, σίγουρα θα πεθάνω. Αν μπορούσα να κοιμηθώ βαθιά και να μην καταλάβω τίποτα, είπε η κάμπια θλιμμένη.
Ύστερα από μερικές μέρες ο Τάσος πήγε να δει την κάμπια. Το λαχανόφυλλο ήταν τρυπημένο σε πολλές μεριές. Η κάμπια όμως έλειπε. Πρόσεξε πάνω στο έδαφος μια παράξενη μπαλίτσα. Ο πατέρας του εξήγησε πως αυτό ήταν το κουκούλι που έφτιαξε η κάμπια, μέσα στο οποίο κοιμόταν, ώσπου θα την μεταμορφώσει σε μια όμορφη πεταλούδα. Ο Τάσος και ο πατέρας του καθημερινά παρατηρούσαν το κουκούλι και περίμεναν.
Ξημέρωσε Πάσχα. Πριν ο Τάσος πάει στην Εκκλησία με τους γονείς του, έτρεξε πρώτα στο θερμοκήπιο.
- Πατέρα, πατέρα!. Έλα να δεις μια πανέμορφη πεταλούδα μέσα στο θερμοκήπιο.
Πράγματι, ο πατέρας είδε το κουκούλι αδειανό και την πεταλούδα να φτερουγίζει περιμένοντας την ελευθερία της. Έμειναν οι δυο για λίγο αμίλητοι θαυμάζοντας την εντυπωσιακή μεταμόρφωση της άσχημης κάμπιας σε μια πολύχρωμη πεταλούδα.
Κατόπιν ο πατέρας πήρε την πεταλούδα και με προσοχή την τοποθέτησε πάνω στο χέρι του Τάσου.
- Το θαύμα της φύσης, είπε πρόσθεσε:
- Γιε μου, όπως η φύση μεταμόρφωσε την άσχημη κάμπια σ' ένα αριστούργημα της δημιουργίας, έτσι η μεγάλη ευτυχία της ψυχής είναι να αγαπάς και να πιστεύεις χωρίς να θέλεις πρώτα αποδείξεις .
Η πεταλούδα, το λαμπρό κείνο Πασχαλινό πρωινό, άπλωσε τα βελούδινα φτερά της και πέταξε προς την ελευθερία της. Ο σπουργίτης, που όλο αυτό το διάστημα παρατηρούσε σιωπηλά την περιπέτεια της κάμπιας, μόλις την είδε να πετά, ξέσπασε σ' ένα δυνατό κελάηδισμα χαράς.

Όπως το πουλί βγήκε μέσα απ' το αυγό και η πεταλούδα μέσα από το κουκούλι, έτσι και εμείς πιστεύουμε και γιορτάζουμε το Πάσχα – την Ανάσταση.

Το Πάσχα μας, το Πάσχα των Ελλήνων είναι ο θησαυρός μας. Το ζεις και ρουφάς τα δευτερόλεπτά του, αναπνέεις τα αρώματά του, ζεις στιγμές γεμάτες μαγεία, αχόρταστη μαγεία.

Καλό Πάσχα σε όλους μας!

''Ουδέν κακό αμιγές καλού''

Έχοντας τον τελευταίο καιρό οι περισσότεροι από εμάς ταλαιπωρηθεί από το κλείσιμο της κοιλάδας των Τεμπών
διακόψαμε σχεδόν κάθε δραστηριότητα που εμπλέκετε η διάβαση των Τεμπών.
Κάποιοι όπως και εγώ από ανάγκη στην εργασία είναι υποχρεωμένοι
να ψάξουν εναλλακτικές διαδρομές για να φτάσουν στον προορισμό τους.

Δεν θέλω να αναφερθώ στην ταλαιπωρία των παρακείμενων οικισμών
που μαστίζονται οικονομικά (και όχι μόνο) από το κλείσιμο της κοιλάδας
όπως και τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει σε διάφορες κατηγορίες συνανθρώπων μας.
Ούτε λόγος δε για το ποιος φταίει, θα αποδεχτώ την άποψη κάποιων
(αν)εγκέφαλων της Δημόσιας διοίκησης που αναφέρουν το γεγονός
ως ‘’Ακραίο γεωλογικό φαινόμενο" το δυστύχημα στα Τέμπη,
όπου ουδείς υπαίτιος …ήταν θέλημα Θεού.. όπως έλεγαν και οι γηραιότεροι.





Προσπαθώντας και θέλοντας να βλέπω τα θετικά, ‘’Ουδέν κακό αμιγές καλού’’
... Σοφή φράση που επιβεβαιώνεται συχνά, σχεδόν καθημερινά,
σας καταθέτω παρακάτω την εμπειρία μου από την διαδρομή Τέμπη – Ραψάνη.
Σε όλα τα κακός κείμενα που μας έφερε ο αποκλεισμός της κοιλάδας των Τεμπών
έφερε και κάποια καλά, όπως η αποκάλυψη στο πανελλήνιο ότι η Λάρισα έχει και Θάλασσα.
Για εμάς τους εργαζόμενους που υποχρεούμαστε να είμαστε πάντα ‘’ευέλικτη’’
ήταν – είναι ευκαιρία να δούμε – γνωρίσουμε και άλλες παλαιότερες
και λησμονημένες ενίοτε διαδρομές, παρότι μας δημιουργούν προβλήματα στην μετακίνηση μας.

Σε παλαιότερη ανάρτηση μου, τον Ιανουάριο, είχα μεταφέρει της εντυπώσεις μου
από την διαδρομή Καλλιπεύκης (Νιζηρός) & Παλαιού Παντελεήμονα (Έλυμπος).
Μία, μοναδικού φυσικού κάλλους διαδρομή, αφού διέρχεται από τα δάση του Κάτω Ολύμπου,
οδό που διάνοιξε ο Ξέρξης για τα περσικά στρατεύματα κατά την εκστρατεία του το 480 π.Χ.

Ωστόσο υπάρχει και μία δεύτερη ελάχιστα γνωστή, συνδέει τα Τέμπη με τη Ραψάνη και τον Πυργετό
(και από κει ξανά στην εθνική), μέσω ενός χωματόδρομου
(η ασφαλτόστρωσή του απαγορεύεται λόγω του εθνικού δρυμού),
χρησιμοποιείται μόνο από αυτοκίνητα και/η τζιπ και λίγους γνώστες της περιοχής,
αν και είναι ο συντομότερος δρόμος για να παρακαμφθούν τα Τέμπη.
Τον δρόμο αυτό διάνοιξαν οι Γερμανοί (για αυτό και αποκαλείται ‘’Γερμανός’’)
στην Κατοχή για να εξυπηρετούνται οι στρατιωτικές τους ανάγκες.
H διαδρομή είναι ευάλωτη στις καιρικές συνθήκες, γι' αυτό και δεν συνιστάται ως εναλλακτική διαδρομή.


Επισήμως προτείνεται η διαδρομή Στομίου – Αγιόκαμπου – Αγιάς, μάλιστα την συγκεκριμένη
διαδρομή ακολούθησαν – διάνοιξαν οι Ρωμαίοι κατά την Άνοδο τους το 169 π.Χ.



Επίσης ακόμη ένας ‘’γνωστός’’ της Ιστορίας μας που προσπάθησε να ακολουθήσει
εναλλακτική διαδρομή να υπερβεί τον σκόπελο των Τεμπών,
ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος το 336 π.Χ,
όπου κατά την κάθοδο του ακολούθησε την Κισσάβεια διαδρομή
την οποία σήμερα δεν μπορεί κάποιος να την ακολουθήσει εάν δεν έχει τουλάχιστον 4Χ4 και δυο ρεζέρβες.
Η διαδρομή ξεκινά λίγο μετά την στροφή προς στόμιο όπου στα ~50μ. δεξιά υπάρχει ένας δρόμος
με άσφαλτο στην αρχή και μεγάλα εμπόδια μετά.
Η διαδρομή φτάνει ως την Σπηλιά και από εκεί προς τον Θεσσαλικό κάμπο.

Η δεύτερη εναλλακτική διαδρομή στην οποία θέλω να αναφερθώ
ξεκινά κάνοντας αριστερά μέσα στο χωριό των Τεμπών (μπροστά στα παλαιά διόδια)
και ακολουθείτε τον κεντρικό δρόμο που οδηγεί έξω από το χωριό για 0,6 Χλμ.

Στο χωριό Τέμπη, που σχεδόν όλοι οι Έλληνες κάποια στιγμή στην ζωή τους
έχουν περάσει από την πλευρά της Εθνικής – Κοιλάδας κρύβει κάποιες ευχάριστες εκπλήξεις.
Μία από αυτές είναι ο τεκές του Χασάν Μπαμπά .


Είναι ψηλός κάπου 9 μέτρα, είχε μολυβδοσκέπαστη στέγη
και χτίστηκε κατά τους πρώτους χρόνους της κατάληψης του χωριού από τους Τούρκους.
Πιθανολογείται ότι ο τεκές χτίστηκε στις αρχές του δευτέρου μισού του 15ου αιώνα.
θέση στη οποία χτίστηκε ο τεκές πιθανολογείται ότι ήταν η θέση στην οποία βρισκόταν
η «Επισκοπή Λυκοστομίου» και στη αρχαιότητα, σύμφωνα πάντα με την παράδοση,
αρχαιοελληνικός ναός πιθανότατα της Αφροδίτης.


Λίγο ποιο κάτω η πανέμορφη γραφική Εκκλησία του χωριού,
συνεχίζεται και περνάτε μια γέφυρα όπου από κάτω είναι ο Πηνειός,




και συναντάτε ένα STOP , γραμμές τρένου


Λίγο μετά μια πινακίδα που γράφει Ραψάνη (πριν περάσετε την Γέφυρα προς Ιτέα).
Κάνετε εκεί δεξιά και ακολουθείτε τον ασφαλτόστρωτο δρόμο για τα επόμενα 2,5 Χλμ,
παράλληλα με τις γραμμές του τρένου.




Στα 2,5 Χλμ περνάτε κάτω από τις γραμμές του τρένου

και μπαίνετε σε ένα πατημένο χωματόδρομο με μια ταμπέλα που γράφει
(Απαγορεύεται η είσοδος λόγω εργασιών).
Αγνοείτε ‘’Φυσικά, ως Ελληνάρες’’ την πινακίδα και ξεκινάτε μια χωμάτινη πατημένη διαδρομή 9,4 Χλμ.


Ένα σκληροτράχηλος χωματόδρομος που παρότι τελευταία έγινε η διένεξη του δεν είναι στα καλύτερα του. Η θέα όμως που αποκομίζεις προς τον κάμπο τον Θεσσαλικό
με θέα την έξοδο της κοιλάδας των Τεμπών από την πλευρά της Λάρισας

και η θέα του Ολύμπου, Κισάβου , την Ραψάνη, τον Πυργετό και τα παράλια της Κατερίνης
ως το βάθος την Χαλκιδική είναι αυτό που λένε ‘’κόπος με το αζημίωτο’’ .



Κατά την διαδρομή θα συναντήσετε βιολογικούς ελαιώνες και αμπελώνες, μάλιστα σύμφωνα με την μυθολογία εδώ παραγόταν το νέκταρ των θεών του Ολύμπου.
Σκαρφαλώνοντας κανείς στη μαγευτική κοιλάδα των Τεμπών
νοιώθει δίπλα του όλες τις μυθικές Μούσες να το συντροφεύουν.
Αναπολεί όλους τους μύθους της περιοχής,
Ο Ποσειδώνας ο Πετραίος, που χτυπά με την τρίαινα του τα βράχια
και ανοίγει δίοδο για να χυθούν τα νερά της Θεσσαλίας στη θάλασσα.
Ο θεός Απόλλωνας να κυνηγά την νύμφη Δάφνη.
Η Αφροδίτη που έρχεται να ανακτήσει την αγνότητα της.
Ο Λύκειος Απόλλωνας να νικά στον ποταμό το ‘’Σκοτάδι’’,
ενώ οι Μούσες να είναι κάτω στον Πηνειό - την κατοικία τους.
Στην αρχαιότητα στεφανωνόντανε οι νέοι με κλάδους δάφνης κομμένους
από την μεταμορφωμένη σε φυτό κόρη του Πηνειού,
προκείμενου να εξαγνισθούν πριν την άφιξή τους στην Ολυμπία.

Ο χωματόδρομος στο τέλος του βγαίνει κάθετα στον ασφαλτόστρωτο δρόμο που οδηγεί στην Ραψάνη. Εκεί θα κάνετε δεξιά και σε 2 Χλμ θα βγείτε στην Εθνική οδό, λίγο μετά την γέφυρα των Τεμπών,

ακριβώς απέναντι από τον Σιδηροδρομικό σταθμό της Ραψάνης και από εκεί η συνέχεια του δρόμου γνωστή.

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στο δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις…

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης – 1911.

Πότε θα μάθουμε από τα λάθη μας;

Δεν μπορείς σε ένα παιδί που συμπεριφέρεται περά των ορίων να το αφήσεις να κάνει ότι θέλει η να το τιμωρείς αμείλικτα,
δεν θα μάθει ποτέ από τα λάθη του, διότι θα το σημαδέψεις στην μετέπειτα ζωή του ως ενήλικα,
θα προσθέσεις - δημιουργήσεις ακόμη ένα πρόβλημα στην ήδη ταλαντευόμενη κοινωνία.

Η περίπτωση της Ελλάδας μας δεν είναι διαφορετική, δεκαετίες η μια κυβέρνηση μετά την άλλη
πετούσε - σκορπούσε το χρήμα των φορολογούμενων
όπως και το χρήμα που με άλλους τρόπους (βλέπε δάνεια) αποκόμισε,
σε διάφορα μεγαλοπρεπή σχέδια και αναδιοργανώσεις του κράτους.

Όπως και στην ζωή, όταν ζεις στη χλιδή και ανέμελα χωρίς να σκέπτεσαι το αύριο,
έρχεται η στιγμή όπου θα καλεστείς στο ταμείο.

Το πρόβλημα τόσο παλαιό όσο και η ιστορία της οικονομίας στην ανθρωπότητα,
Είναι πάντα ποιο εύκολα να σπαταλάς το χρήμα των άλλων.
Η Ελλαδίτσα μας, όπως και πολλές άλλες χώρες σαν και αυτή στον κόσμο,
δημιούργησε ένα τεράστιο κράτος πρόνοιας, πέρα των δυνατοτήτων της ,
όπου το κράτος, οι λειτουργοί της και τα συνδικαλιστικά της όργανα ήταν οι Μαέστροι της ορχήστρας.
Η ιδεολογική οπτασία , στα Αγγλικά ονομαζόμενο και ως “Big Government”, αργά η γρήγορα φέρει την καταστροφή.
Όπως και ένα παλαιό ρητό λέει ‘’ Η στάμνα πάει στο πηγάδι μέχρι να σπάσει’’.
Εάν αντικαταστήσουμε την στάμνα με τα έσοδα φτάνουμε αρκετά κοντά στην περιγραφή της δικιάς μας περίπτωσης.

Επειδή κάποιοι μας την είπαν (ήτοι ως μέσα μαζικής ενημέρωσης άλλων χωρών η και κυβερνήσεις αυτών),
δεν είναι πρόθυμοι να πληρώσουν για εμάς, εμείς με πατριωτικές κορόνες τρέξαμε να φέρουμε – να τους υπενθυμίσουμε
ως αντιστάθμισμα της υποχρέωσης τους απέναντι σε εμάς ως και τον Μέγα Αλέξανδρο, το αρχαίο πολιτισμό, την κατοχή τους.

Αρχίσαμε να αμφιβάλουμε για την Ευρωπαϊκή ένωση, ‘’μα σκαφτόμασταν ότι ήταν μια αδελφική ενότητα η ένωση’’
και τώρα δεν μας βλέπουν ως αδέλφια τους;
Δεν θέλουν να μας στηρίξουν; …δεν τρέπονται;

Το ‘’πολύ’’ κράτος ήταν πάντα ανθυγιεινό, το ‘’πολύ’’ κράτος με τα μεγαλοπρεπή προγράμματα του
και τα ουτοπικά οράματα του πάντα απορροφούσε περισσότερα από ότι μπορούσε να έχει η να επένδυση.
Το ότι το πολύ κράτος κάποια στιγμή θα το πληρώναμε, δεν χωράει αμφιβολία.
Κανένα κράτος με υπέρμετρα κρατικά έξοδα και κόστη δεν μπόρεσε ποτέ να επιβιώσει και πόσο μάλλον να είναι και ανταγωνιστικό.

Δεν πρέπει να αναρωτιόμαστε το πώς μια Αμερική σε μια νύχτα μπόρεσε και έγινε Κοσμοκράτορας.
Όταν ως και τα παραδοσιακά ‘’κοινωνικά’’ κράτη της Σκανδιναβίας που παρόλη την ορθολογική χρήση των πόρων τους
δεν μπόρεσαν και δεν διαδραματίζουν σχεδόν κανένα παγκόσμιο ρόλο.

Ως Ελλάδα θα μπορέσουμε να διορθώσουμε τα λάθη μας (κοινώς να ξεχρεωθούμε)
μόνο όταν πρώτα αποδεχτούμε ότι ήταν λάθη.
Τα λάθη μας θα πρέπει από μόνοι μας να τα διορθώσουμε
και όχι σαν μικρό παιδί να φωνάζουμε τον γονέα να μας βοηθήσει γιατί θεωρούμε ότι είναι υποχρέωση του.
Όπως ένα κακομαθημένο παιδάκι θα πρέπει δυστυχώς και εμείς να λάβουμε το μάθημα μας, όσο και επίπονο και αν είναι .

Τιμωρία σημαίνει ότι θα είμαστε και δακτυλοδεικτούμενη στους άλλους ως κακό παράδειγμα προς αποφυγήν
και όσο και να μας πονάει που μας ειρωνεύονται και αυτοί που μέχρι πρότινος ήταν μακράν χειρότερη από εμάς.

Εμείς πάραυτα συνεχίζουμε απτόητη και αμετανόητη τον χαβά μας.
Η δήλωση του Λάκη Λαζόπουλου που αντιπαραθέτει την (διασκευασμένη) Αφροδίτη της Μήλου στον Χίτλερ,
ανήκει ήδη στο πάνθεο του λαϊκισμού.
Μαζί με τις διάσημες πατριωτικές φράσεις: «Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες εσείς τρώγατε βελανίδια»,
το: «εσείς καταπιέζετε τους μαύρους»
και το αθάνατο: «δεν δικαιούσθε δια να ομιλείτε!».
Λαϊκίστικη είναι και η άποψη που περιμένει να ακούσει ο Ελληνάρας.
Αυτή που του χαϊδεύει τ’ αυτιά.
Που οδηγεί στην αντίδραση: «καλά τους τα είπε!» Που τον δικαιώνει, έστω και χωρίς επιχείρημα.
Δυστυχώς όμως ούτε η ύπαρξη του Χίτλερ, ούτε τα βελανίδια, δικαιολογούν τις δικές μας απάτες και την κατάντια μας.

Μην μας παραξενεύει το ότι οι άλλοι μας βλέπουν ως ανέμελους, εξωστρεφής και όξω καρδιά τύποι,
που χαίρονται τη ζωή και μισούν την δουλειά.
Ως Ελληνάρα που πίνει ούζο με μεζέ, ρετσίνα με σουβλάκι και χορεύει sirtaki στην ακροθαλασσιά.
Που λατρεύει την γυναίκα και το γλέντι. Ο μύθος του Zorba the Greek, αφού τροφοδότησε για χρόνια τον τουρισμό μας,
αφού γέμισε χιλιάδες «rooms to let», τώρα στράφηκε εναντίον μας.
Μέχρις ένα σημείο, ο γραφικός Ζορμπάς μπορεί να ήταν μία κατασκευή, ένας μύθος,
αλλά έκανε καλή διαφήμιση για την Ελλάδα.

Εμείς από την άλλη τους αποκαλούμε τους κρυόκωλους του βορά, έρχονταν εδώ για να μαζέψουν ήλιο
και να πάρουν κέφι από τους ντόπιους Ζορμπάδες.
Μετά από την σκληρή εργασιακή ρουτίνα στην κρύες και σκοτεινές τους χώρες, εδώ μετάγγιζαν ζωή.
Και οι βόρειες έπαιζαν το καμάκι.
Βέβαια οι βόριοι υποψιάζονταν ότι ο Ζορμπάς δεν πρέπει να είχε τακτική εργασία και μάλλον δεν θα πλήρωνε φόρους.
Αλλά τι πείραζε. Λιτοδίαιτος έμοιαζε. Σουβλάκι, γύρος, ουζάκι... και καμιά ζεμπεκιά – πόσο κοστίζουν αυτά;
Τα πράγματα άρχισαν να χαλάνε για εμάς όταν κατάλαβαν κάποτε ότι ο Ζορμπάς ζούσε με ξένα χρήματα.
Στράβωσαν ακόμα περισσότερο όταν συνειδητοποίησαν ότι τα λεφτά αυτά ήταν από την δική τους τσέπη.
Επιδοτήσεις, «πακέτα», δάνεια...
Εξοργίστηκαν ταμάλα όταν έμαθαν πως ο Ζορμπάς με τα δανεικά αγόρασε Καγιέν,
απόκτησε εξοχικό με πισίνα, σκάφος, Φιλιπινέζα και Αλβανό κηπουρό.
Έτσι μας είδαν ξαφνικά ως μία κοινωνία Ζορμπάδες με μεγάλες αξιώσεις και μηδαμινή παραγωγικότητα.
Που έτρωγε και έπινε (και οδηγούσε Καγιέν) στην υγειά των κορόιδων.
Καλός ήταν τόσα χρόνια ο Ζορμπάς, σύμβολο και κράχτης. Όμως τώρα η εικόνα του γύρισε ανάποδα.
Η ανεμελιά έγινε εγκληματική αδιαφορία. Η γραφικότητα, κουτοπονηριά. Και ο λεβέντης, απατεώνας.

Μας γύρισε μπούμερανγκ η εικόνα που μας άρεσε να δείχνουμε στους άλλους,
όχι ότι μας φταίει ο Ζορμπάς του Καζαντζάκη
(άσχετο… πού να ήξερε ο Καζαντζάκης τι δουλειές μας άνοιξε η φαντασίωσή του!).

Και για αυτό δεν φταίνε οι άλλοι, αλλά ούτε και η οικονομία μας (κατά την δικιά μου γνώμη).
Αυτό που μας φταίει είναι ο πολιτισμός μας.
Σχεδόν διακόσια χρόνια τώρα ως Ελλάδα προσπαθούμε να γίνουμε Δυτική χώρα – στην κοινωνία, την οργάνωση,
την νοοτροπία, την οικονομία, την διανόηση – αλλά δεν τα καταφέρνουμε (και, μάλλον, είναι σαν να μην το θέλουμε).
Δεν νιώθουμε ότι ανήκουμε στην Ευρώπη. Ακόμα μιλάμε γι αυτή σαν να ήταν άλλη ήπειρος
(σπούδασε στην Ευρώπη – ήρθε από την Ευρώπη).
Δεν ζήσαμε ως χώρα την Αναγέννηση, την Μεταρρύθμιση, τον Διαφωτισμό.
Δεν αποκτήσαμε ποτέ αστική τάξη, κώδικα ηθικής και κοινωνικής συμπεριφοράς, κοινωνία πολιτών.
Όπως είπε κάποτε και ο Εμμανουήλ Ροΐδης 1877:
«…τα μεν πάτρια ήθη απηρνήθημεν, του δε διανοητικού βίου των εθνών της Δύσεως δεν μετέχομεν εισέτι».

Αυτό που μας ζητάει η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι απλώς να περιμαζέψουμε τα ελλείμματα
και να νοικοκυρέψουμε τα δημοσιονομικά μας.
Ζητάει (είτε μας αρέσει , είτε όχι) να γίνουμε Ευρωπαίοι.
Όχι στην εμφάνιση και την εξωτερική συμπεριφορά που τόσο έχει ο Νεοέλληνας ως μόδα αγκαλιάσει,
αλλά στην νοοτροπία, τους κώδικες και την στάση ζωής.

Καιρός να γίνουμε Ευρωπαίοι και μέσω της διαδρομής αυτής να ανακαλύψουμε ξανά του κώδικες ηθικής ,
τιμής και στάση ζωής των αρχαίων ημών προγόνων μας.
Το ταξίδι έχει ξεκινήσει, το πόσο μακριά θα φτάσουμε δεν το γνωρίζουμε,
ας δώσουμε όμως τον καλύτερο εαυτό μας, ο καθένας, για να φτάσουμε στην Ιθάκη μας.